Optime, inquam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Duo Reges: constructio interrete. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Minime vero istorum quidem, inquit.

Si longus, levis dictata sunt. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Confecta res esset. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Si enim ad populum me vocas, eum.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quis istud, quaeso, nesciebat? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Oratio me istius philosophi non offendit; Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Prioris generis est docilitas, memoria; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quis istum dolorem timet? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Idem adhuc; Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ratio quidem vestra sic cogit.

Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Sed plane dicit quod intellegit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Est, ut dicis, inquit;

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Minime vero istorum quidem, inquit. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.